مراسم گرامی داشت برگزیدگان جشنواره کن در خانه سینما برگزار شد.

جمعی از روسای تشکل های خانه سینما، محمد بزرگ نیا، امین تارخ، فرشته طائرپور، حسن حسندوست، جواد طوسی، پروین صفری، رضا مقصودی، سعید رشتیان، سید ضیاء هاشمی، ارد زند، روانبخش صادقی، زینت رضا، مصطفی احمدی، مسعود نجفی، عبدالله اسکندری، مهرداد لشکری نژاد، رضا نوروزی و... و همچنین هنرمندان سینمای ایران نظیر علی نصیریان، مسعود کیمیایی، رخشان بنی اعتماد، محمدمهدی عسگرپور، سیروس الوند، پوران درخشنده، تهمینه میلانی، محمد حسین حقیقی، عبدالحسن برزیده، محمدرضا هنرمند، محمد حسین لطیفی، داریوش فرهنگ، محمد متوسلانی، همایون اسعدیان، محمد علی سجادی، فاطمه معتمد آریا، رویا تیموریان، مهتاب کرامتی، پانته آ بهرام، آنا نعمتی، فریبا کوثری، ترانه علیدوستی، بهنوش بختیاری، علی دهکردی، رضا عطاران، مجید مظفری، رضا کیانیان، حمید فرخ نژاد، هارون یشایایی، حبیب رضایی، پولاد کیمیایی، بابک کریمی، سید جمال ساداتیان، محمود کلاری، دکتر محمد سریر، دکتر حمید دهقان پور، مرتضی رزاق کریمی، کیوان کثیریان، جلیل اکبری صحت، امیر اثباتی، آناهید آباد، محمد احمدی، محمدرضا دلپاک،اصغر شاهوردی، فرید مصطفوی، عباس یاری، امیر عابدی، علیرضا شجاع نوری، اسماعیل میهن دوست، فرامرز روشنایی، محسن شاه ابراهیمی، مجتبی میرطهماسب، هاتف علیمردانی، پوریا شکیبایی، علی بابایی، حسین مهکام، حسین ایری، حسن مهدوی فر، سید سعید رحمانی و... برگزار شد.

سیدرضا میرکریمی(مدیرعامل خانه سینما) به عنوان میزبان حضور هنرمندان و مدعوین را در این مراسم خیر مقدم گفت و اظهار داشت: درک می کنم که اصغر فرهادی عزیز این روزها بسیار گرفتار است. ما اینجا جمع شدیم که از زحمات عزیزانی که نه فقط برای سینمای ایران که برای ایران زحمت کشیدند و افتخار آفریدند تقدیر کنیم چقدر مظلوم است این واژه ایران چون آدم از چند جهت متهم می شود. بعضی ها می گویند که از این واژه استفاده می کنید برای اینکه حس پوپولیستی دارد و کمی عوام فریبی در آن است، اعتراضات حداکثری را از مردم می گیرد، واژه ای است که معمولاً حکومت از آن استفاده می کند برای اینکه افکار عمومی را کنترل کند. از سوی دیگر ی عده ای می گویند این واژه را بعضی ها به کار می برند برای اینکه مرز جغرافیایی درست کنند برای اعتقادات دینی جهان شمولی آن را زیر سوال ببرند و یا اینکه می گویند حس نژاد پرستانه ای در آن است. به هر حال در تعصبات ناسیونالیستی  زیاد از آن استفاده می شود. واقعیتش این است که همه اینها شاید سر جای خودش درست باشد ولی اگر ما داریم از واژه خوب ایران استفاده می کنیم برای این است  که یک ظرفیت خوب برای همبستگی به وجود می آورد چیزی که در جامعه ما خیلی ها دوست ندارند وجود داشته باشد. متاسفانه دودستگی، شکاف و فاصله ای دارد تزریق می شود روز به روز در جامعه ما و بعضی از این واژه ها این پتانسیل را دارند تا از آنها استفاده کنیم و یک بار به هم بگوییم که ما یک درصد از جمعیت دنیا هستیم و حیف است که این تعداد کمتر و کمتر بشود، حیف است که این هم تبدیل به چند دسته شود، سینمای ایران خیلی برای قداست و احترام به این واژه زحمت کشیده، این را به عنوان یک سینماگر نمی گویم، به عنوان کسی که تلاش می کند منصفانه حضور همه جانبه سینمای ایران در داخل و خارج از کشور را به عنوان یک آبروی ملی رصد کند عرض می کنم. متاسفانه به دستاوردهای بزرگی که به دست می آوریم کمتر توجه می شود.  بعضی وقتها کینه توزانه، بعضی وقتها از روی حسادت و خیلی چیزهای دیگر. رقیب های سرسخت داخلی مان هزینه های سینمای ایران را خیلی افزایش می دهند. اینکه ما از جمع خودمان تقدیر کنیم به خاطر افتخاراتی که آفریده می شود و پرچم ما بالا می رود یا همبستگی ملی ای که ایجاد می شود، امنیت کشور ما را افزایش می دهد. و باعث توسعه فرهنگی ما می شود. حداقل اینکه اسمی به گوش خیلی ها در دنیا می رسد که شاید دوست ندارند چیزی از آن شنیده شود. این افتخار که برای سینمای ایران رخ داده اتفاق مظلومانه ای است که شاید می بایست در ابعاد بزرگ تری  در کشور به آن پرداخته می شد. اشکال ندارد ما این کار را برای سینما می کنیم یعنی هم فیلم می سازیم و هم پای حاشیه هایش می ایستیم چون به افقی که اتفاق دارد می افتد و به منافع عمومی مان فکر می کنیم و برایش اهمیت قائل هستیم من به عنوان کسی که امسال در فستیوال کن بودم و با سخت گیری هایی که نسبت به خودم داشتم توانستم حداقل 30 فیلم ببینم و نهایتا می توانم بگویم که سینمای ایران خیلی خیلی خیلی مظلومانه مورد حمله کوته نظرانی که آن را متهم به سیاه نمایی می کنند قرار می گیرد. خیلی از دوستان بودند که در کن حضور داشتند و احتمالا این فیلم هایی را که من می گویم دیده اند، اصولاً فستیوال های جهانی محلی هستند برای نقدهای هنری، یعنی وقتی شما مواجه می شوید با فیلم هایی که از کشورهای مختلف می آیند همه شان یک چیزی در ذات شان هست و همین است که آن ها را  آرتیستیک شان می کند و الا شکل دیگرش شاید اصلا جای دیگری باید عرضه شود. امثال در جشنواره کن خیلی از فیلم ها جایزه گرفتند. جایزه اول را دادند به کن لوچ برای فیلمی که یک بیانیه آشکار و عریان بر علیه نظام سرمایه و خرد شدن اقشار محروم در کشوری مثل انگلستان است و آنقدر این صدا در فیلم رسا و قوی است که بسیاری از دوستان من وقتی از سالن بیرون می آمدند، می گفتند: اگر این فیلم ها سینماه نمایی نیست پس چیست؟ فیلم دیگری بود از آمریکا به اسم آمریکن هانی ، فیلم خیلی خوش ساخت و خوبی بود راجع به سرگشتی و به انتهای خط رسیدن نسل جوان آمریکا،  فیلم بسیار زیبایی بود که کور سویی از امید در این فیلم شما نمی دیدید. من نمی گویم این که کور سویی نداشت مزیت آن تلقی می شود بلکه این میزان از به نقد کشیدن فاصله طبقاتی یک جامعه مدعی در فیلمی که خیلی خوش ساخت است و در جشنواره کن مطرح می شود قابل اعتناست. در فیلم کاپیتان فنتاستیک هم باز پدری که خانواده اش را در کنجی نگه می دارد برای اینکه به نظام آموزشی کشورش اعتقادی ندارد و فکر می کند که این نظام آموزشی آن ها را به بیراهه می برد. من فیلم اصغر فرهادی را آنجا دیدم و شهادت می دهم که این فیلم، فیلم شریف، اخلاق گرا و دقیقا در همان بستر فکری اصغر فرهادی است و روان کاوانه به موقعیت های اجتماعی که شخصیت هایش در آن قرار می گیرند و مجبور به تصمیم گیری می شوند می پردازد و باز به همان مضامین اخلاقی می پردازد. این دقیقا مغایر با بسیاری از فیلم هایی است که در فستیوال ها می بینیم. چسباندن این اتهامات به فیلم فرهادی از روی تنگ نظری و حسادت است  و بهتر است چنین چیزی را به سینمای ایران نچسبانیم. مساله جالب تر برای من بعد از چند بار حضور در کن این است که  تم خانواده و در واقع بازگشت به ارزش های خانواده در فیلم ها حضور پیدا کرده است، بعضی جاها خیلی پررنگ و بعضی جاها کم رنگ تر و از این جهت به نظر من تم آنها از جشنواره فیلم فجر الگو برداری شده است که ما می توانیم به آن بپردازیم. حالا اجازه دهید از این فرصت استفاده و در مورد خانه سینما هم با شما صحبت کنم.

سالنی که الان داخلش حضور دارید بازسازی شده، یک کار جدی بازسازی هم داخل ساختمان کناری که مربوط به صنوف است انجام شده که چند ماه طول کشیده است. محسن شاه ابراهیمی عزیز طراحی کرده و فداکارانه پایش ایستاده و انجام داده است. خیلی حرف های حاشیه ای در این روزها من شنیده ام و صبوری کردم. گفتند: معیشت سینماگران به خطر افتاده، خانه سینما کجایی؟، دقیقا کجایی؟ و خیلی از این مسائل. واقعیت اش این است که سال گذشته خیلی سال سختی برای ما بود، خیلی حمایت شدیم از طرف آقای دکتر ایوبی و به نظر من البته کارهای بزرگی انجام دادیم. متاسفم از اینکه این بی انصافی ها را نمی شود خیلی جواب داد.

در بیان مظلومیت خانه سینما همین بس که فرصت دفاع ازش وجود ندارد. آمار قابل توجهی برای کمک به اعضا و اصناف و همکارانی که گرفتار بودند برای ارائه وجود دارد. قول دادم هیچ وقت اینها را علنی نکنم. اعضای هیات مدیره در این مراسم حضور دارند می توانند شهادت بدهند که  من چند ماهی است که از آنها  خواهش کرده ام تا اجازه بدهند من از حضورشان مرخص شوم.  خیلی خیلی این مسوولیت سخت و سنگین است ولی لذت حضور در چنین جمع هایی که الان در آن هستیم انسان را به این فکر وا می دارد که این لذت ها ارزش این سختی ها را دارد و در شرایطی که بعضی ها به دنبال دو قطبی کردن و خودی و ناخودی کردن جامعه ما هستد  یک جایی مثل خانه سینما که فعالیت اش  هنر پیشرو و فراگیری مثل سینما است باید دم از وحدت حرف بزندو دم از همدلی بزند. این بخش از کار برای من بسیار جذاب است و همین باعث شده که حاشیه ها قابل تحمل شود. به اصغر فرهادی وجمع نازنین فیلم فروشنده تبریک می گویم که در واقع این افتخار را برای سینمای ایران و برای ایران رقم زدند. ما این جلسه را به دلیل محدودیت ظرفیت سالن عمومی نکردیم و سعی کردیم که فقط به نیابت از همه همکاران، روسای اصناف،اعضای شورای مرکزی تشکل های بازیگران، فیلمنامه نویسان، کارگردانان و تهیه کنندگان و نمایندگان برخی رسانه های تخصصی سینما در اینجا حضور داشته باشند و تقدیر کنند از آقای فرهادی و سید شهاب حسینی عزیز و بقیه دست اندرکاران این پروژه و همینطور از سرکار خانم شهابی که ایشان هنوز در سفر هستند و در واقع ایشان نماینده ما در هیات داوری کن بودند. به ایشان هم تبریک می گویم به خاطر کار بزرگی که انجام داده اند.   

سپس دکتر حجت الله ایوبی(رییس سازمان سینمایی)  با اشاره به بازسازی صورت گرفته در خانه سینما اظهار داشت، حال و هوای سینما هم مثل ظاهر خانه سینما نو شده است. در یکی دو سال گذشته رقیبان ما در دنیا هزینه زیادی برای ایران‌هراسی کرده‌اند تا نام ایران به سربلندی برده نشود. شب نمایش فیلم فروشنده را در کن فراموش نمی کنم که چه استقبالی از آن صورت گرفت و چقدر باید هزینه می کردیم تا چنین چهره‌ای را از ایران نشان دهیم. طبق آماری که مرکز مطالعات ما اعلام کرده 370 جایزه در سال گذشته به سینمای ایران رسیده است یعنی هر روز یک سینماگر ایرانی یک جایزه از جشنواره ها گرفته است. چقدر باید هزینه می‌کردیم تا این همه آدم برای سینمای ایران خوب بنویسند؟