به نام خدا
هر فرهنگی، شناسنامه‌ای دارد که بر اساس قدمت و تأثیرگذاری، آن را ارج می‌نهند و بدان می‌بالند. ما از سعدی، حافظ و کمال‌الملک و میرعماد و علی حاتمی و ... تجلیل می‌کنیم چون صفحه‌ی خاص آنان در تاریخ این سرزمین، پرشکوه و محترم است.
در تاریخ آمده است که کژمداریِ چرخِ روزگار، گاه و بیگاه، تاب و توان را از آنان ربوده، تا آنان لب به گلایه گشوده‌اند.
ما مردمان معاصر همیشه آرزو کرده‌ایم که کاش این بزرگان در زمان حیات ما بودند تا خدمتی شایسته آنان انجام دهیم!
حال؛ ما و مدیران پیدا و پنهان سینما در صفحات تاریخ معاصر ایران زندگی می‌کنیم و صدای اعتراض یکی از از بزرگان سینما استاد داریوش مهرجویی بلند است!
این بی‌مهری در حق ایشان، بی‌مهری در حق همه‌ی سینمای ایران است و هر دلیلِ آیین‌نامه‌ای و غیره! که داشته باشد، شایسته نیست.
به مدیران سینما، سابقه و وجاهت هنری این پیر سینما را گوشزد می‌کنیم و آنان را از بروکراسی‌های زمان‌گیر و عمر تلف کن معمول برای آزردن ایشان بر حذر می‌داریم.
می‌دانید و می‌دانیم که شرایط عمومی کشور تحت تأثیر جو کرونا، بسیاری از پیشه‌ها را نابود یا متضرر ساخت و طبیعی است که لامینور در فرصت مقرر امکان اکران نیافته و اکنون که این امکان فراهم شده، اخلاق‌مداری و تأسی به فرهنگ مدارا به شما این اجازه را نمی‌دهد که با تکیه بر آیین‌نامه‌ها، خُلق خَلق را چنان تنگ کنید که عرصهی نفس به تنگ آید.
به خود آیید؛ و با سینماگران گفت و گو کنید. بشنوید. متکلم وحده نباشید!
به خود آیید؛ با سینما همراه شوید!
که سعدی علیه الرحمه فرمود:
دانی چه بود کمال انسان با دشمن لطف و احسان
غمخواری دوستان خدا را دلداری دشمنان مدارا