در این برنامه که با استقبال قابل توجه مخاطبان همراه بود، ابتدا فیلم‌های کوتاه «رورانس» (سوگل رضوانی)، «تاسیان» (آلاله یزدی)، «ماچ سینمایی» (کریم لک‌زاده)، «موناکو» (آرمان خوانساریان) و «دور از خانه» (فرهاد دلارام) به نمایش درآمد و سپس نشست نقد و بررسی این آثار از منظر فیلم‌برداری برگزار شد.
در ابتدای این نشست تخصصی که آرمان فیاض، مدیر فیلم‌برداری فیلم «تاسیان»، پویان رنجبر، مدیر فیلم‌برداری «ماچ سینمایی»، مسعود امینی‌تیرانی، مدیر فیلم‌برداری «موناکو» و محمدرضا جهان‌پناه، مدیر فیلم‌برداری «دور از خانه» در آن حضور داشتند، آلاله ایزدی، کارگردان فیلم «تاسیان» روی صحنه آمد و جایزه‌ی جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم ملبورن که برای همین فیلم به استاد پرویز پورحسینی تعلق گرفته بود را به این بازیگر ارزنده و پرسابقه‌ی سینما، تئاتر و تلویزیون اهدا کرد.
در بخش بعدی جلسه، پویان رنجبر، فیلم‌بردار فیلم «ماچ سینمایی» در پاسخ به پرسش کاوه سجادی‌حسینی (مجری برنامه) درباره‌ی نحوه‌ی همکاری خود با این پروژه گفت: «زمانی که تولید این فیلم کوتاه به جریان افتاد درگیر کار آهنگ‌سازی بودم و به همین دلیل وقتی کریم لک‌زاده با من تماس گرفت که ساخت موسیقی فیلمش را برعهده بگیرم پذیرفتم تا این کار را انجام دهم.»
وی گفت: «وقتی لک‌زاده داستان فیلم را برایم تعریف کرد متوجه شدم یکی از علایق مشترک من و او یعنی استفاده از عکاسی با فلاش در این فیلم به شکل پررنگی وجود دارد و شخصیت اصلی فیلم از این طریق برای صفحه‌ی حوادث مطبوعات عکاسی می‌کند. به همین خاطر در صحبت‌هایی که با همدیگر داشتیم تصمیم گرفت فیلم‌برداری فیلمش را به من بسپارد اما برای اجرای این کار ایده‌هایی داشت که نیازمند انجام برخی مراحل فنی بود.»
رنجبر افزود: «برای ضبط تصویرهای این فیلم که ریشه در تجربه‌های سازنده‌ی فیلم برای عکاسی با فلاش و ثبت عکس‌هایی تجربی از صحنه‌ی جرم بود از یک دوربین «های‌ایت» قدیمی استفاده کردیم و تلاش کردیم تا جنسِ فیلم شبیه بافت عکس‌های موجود از صحنه‌ی جرم باشد. نوع خاصی از تصویر که به دلیل نیاز به فرمت HD امکان ضبط آن‌ها با دوربین «های‌ایت» نبود و به همین خاطر از نوعی خروجی استفاده کردیم که کیفیت محدود این نوع دوربین‌ها را به یک دستگاه ضبط‌کننده هدایت می‌کرد.»
وی گفت: «از طرف دیگر برای تصویرهای این فیلم به نور شدید و سایه‌ها نیاز داشتیم که در برخی صحنه‌ها و برای کمک به فضای مستندِ داستان به شکل لکه معلوم است.»
دیگر فیلم‌بردار حاضر در این مراسم، مسعود امینی‌تیرانی بود. این مدیر فیلم‌برداری که با «موناکو» در نشست تخصصی فیلم کوتاه حضور داشت در پاسخ به پرسشی درباره‌ی دلیل همکاری خود با گروه سازنده‌ی این فیلم گفت: «خوش‌بختانه فیلم‌های قبلی آرمان خوانساریان را دیده و پسندیده بودم. به همین دلیل وقتی پیشنهاد فیلم‌برداری این فیلم را با من مطرح کرد، از دریافت چنین پیشنهادی خیلی خوش‌حال شدم.»
وی گفت: «فیلم‌برداری این فیلم از نظر فنی و تمهیداتی که در زمینه‌ی نورپردازی آن صورت گرفت چالش‌های جذابی داشت. البته در ساخت فیلم‌های کوتاه هیچ‌گاه اصراری بر استفاده از تجهیزات حرفه‌ای ندارم اما «موناکو» جزو معدود فیلم‌هایی است که این نکته در آن رعایت نشده است.»
امینی‌تیرانی هم‌چنین گفت: «برای فیلم‌برداری این فیلم از دوربین مارک آری‌فلکس، مدل LF و لنز آنامورفیک، و برای کمک به صرفه‌جویی در هزینه‌ها از نورپردازی طبیعی استفاده شده است.»
وی افزود: «در سفری که به محل فیلم‌برداری این فیلم داشتیم، یک‌بار ماکت آزمایشی این فیلم را با دوربین هندی‌کم ساختیم؛ و این چیزی بود که حدود هشتاد درصد به ذهنیت او نزدیک بود.»
امینی‌تیرانی در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت: «یکی از سکانس‌های این فیلم در شب و دیگری در ساعت‌های پیش از طلوع آفتاب می‌گذشت. برای صحنه‌هایی که پیش از طلوع آفتاب می‌گذشت فقط حدود چهل دقیقه وقت داشتیم. به همین دلیل سکانس پایانی فیلم که نماهای متعددی داشت در سه چهار روز فیلم‌برداری شد و این یکی از چالش‌های بزرگ در فیلم‌برداری فیلم «موناکو» بود.»
محمدرضا جهان‌پناه، فیلم‌بردار فیلم «دور از خانه» نیز درباره‌ی نحوه‌ی پذیرش این همکاری گفت: «این فیلم دومین همکاری من با فرهاد دلارام بود و زمانی که فیلم‌نامه را خواندم متوجه شدم قصد دارد داستانی با فضای عجیبی را تعریف کند که از روند منطقی چندانی پیروی نمی‌کند. داستانی که اجرای تصویرهای آن مهم‌ترین چالش من و گروه فیلم‌برداری این فیلم برای انتقال ایده‌های مورد نظر فیلم‌ساز بود.»
وی سپس «نماهای از پیش طراحی شده» و «استفاده از فیلم‌نامه‌ی مصور یا استوری‌بورد» را مهم‌ترین ویژگی ساخت «دور از خانه» برشمرد و افزود: «برای نورپردازی این فیلم دو عدد نور LED، دو شاخه نورِ هشتصد وات و یک چراغ باتومی داشتیم که این آخری جنس نور بدی داشت اما با شرایطی که داشتیم مجبور بودیم از آن استفاده کنیم.»
جهان‌پناه گفت: «تلاش کردم فضای غیرواقعی و رئالیسم جادویی این فیلم را با نوعی نورپردازی متفاوت ایجاد کنم. نوع خاصی از نورپردازی که شکلی واقع‌گرا ندارد و از جنس فضاهای وهم‌آلود چنین فیلمی است.»
سخنران بعدی این نشست، آرمان فیاض، مدیر فیلم‌برداری فیلم «تاسیان» بود. وی درباره‌ی فیلم‌برداری فیلم «تاسیان» گفت: «به‌هرحال سینما یک کار گروهی است و تمام آدم‌هایی که در ساخت فیلم شرکت دارند آن را می‌سازند. بنابراین اگر فیلم‌برداری فیلم «تاسیان» مورد توجه قرار گرفته، دلیل آن، حضور گروه هم‌دل و خیلی خوبی است که پشت دوربین این فیلم حضور داشته و به ساخت آن کمک کرده‌اند.»
وی سپس درباره‌ی ویژگی‌های فنی فیلم‌برداری این فیلم گفت: «من برخلاف سایر فیلم‌برداران حاضر در این جلسه، از چراغ‌ها و نورهای متعددی استفاده کردم که شامل هشت آرک و چراغ‌هایی با کیفیت‌های مختلف بود.»
فیاض هم‌چنین با اشاره به این که برای فیلم‌برداری این فیلم از دوربین «اَلِکسا کلاسیک» و لنزهای متعدد استفاده شده گفت: «برای ساخت این فیلم یک آپارتمان بدون در و پنجره ساخته شد که حاصل تجربه و ایده‌های درخشان طراح صحنه‌ی فیلم بود.»
وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت: «نمای آخر این فیلم یک نمای پنج دقیقه‌ای بود که دوربین در آن از لانگ‌شات به اکستریم‌کلوزآپ می‌رسید، نوع چهره‌پردازی متفاوت می‌شد و شب به روز تغییر پیدا می‌کرد. این در حالی است که ما تصمیم داشتیم آن را بدون قطع بگیریم! ایده‌ای که انجام آن جز با همکاری گروه سازنده‌ی این فیلم و تلاش آن‌ها برای تغییر مکان اجزای صحنه و تغییر نورها امکان‌پذیر نبود.»
لازم به یادآوری است در بخشی از این نشست تخصصی که سینا کرمانی‌زاده، مدیر فیلم‌برداری فیلم «رورانس» در آن غایب بود، آلاله ایزدی، کارگردان فیلم «تاسیان» و آرمان خوانساریان کارگردان فیلم «موناکو» نیز در جلسه حضور داشتند و به پرسش‌های تماشاگران حاضر در سالن پاسخ دادند.