به بهانه مسائل پیش آمده در خصوص خانه پدری
جای خالی اخلاق و فرهنگ نقد
از خدا جوییم توفیق ادب
بی ادب محروم ماند از لطف ربّ
اکران زودگذر و پرحاشیه ی فیلم "خانه پدری" وسروده شدنِ سازهای مخالف به دنبال آن که زمینه ساز توقیف فیلم از ناحیه مقام محترم قضایی در" دادسرای فرهنگ و رسانه تهران" شد و موضع گیری های بعدیِ مرتبط با آن در رسانه ها و فضای مجازی، می‌تواند محمل مناسبی برای یک آسیب‌شناسیِ به موقع و
همه جانبه ی فرهنگی باشد. آنچه بیش از همه در این فضای پُرتنش و سوء تفاهم آمیز و تریبون های پر از خشم و کینه جایش خالی است، "اخلاق" و "فرهنگ نقدپذیری" است. در جامعه ای که خشونت و عصبیت به دلایل گوناگون ریتم ناموزونِ زندگی
روزمره ی طیف گسترده ای از آحادش شده است، متهم کردن فیلمی چون "خانه پدری" به ترویج خشونت در نهاد خانواده، شرط انصاف نیست. یکی از مشخصه های اصلی" نقد" در یک اثر هنری،
آسیب شناسی تاریخی /اجتماعی ست. با چنین نگاه روشن بینانه ای، "کالبدشکافی و نقد خشونت" با "نمایش و تعمیم خشونت"، تفاوت آشکار دارد. "انجمن صنفی منتقدان و نویسندگان سینمای ایران" ضمن ابراز نگرانی از وضعیت نامناسب و خط کشی شده موجود، گسترش و تحکیم فضای نقد در متن جامعه و فرهنگ رسانه ای با دعوت از افراد متخصص و کارشناس در حوزه نقد، فرهنگ و رسانه ،جامعه شناسی، جرم شناسی وروانشناسی بالینی، تاریخ و... را برای رسیدن به نقطه ای تفاهم آمیز و ایجابی پیشنهاد می کند.
بیاییم به جای ردیابی متهم ومجرم در بطن جامعه ی هنری ِ
آسیب پذیراین دوران،"حکم برائتِ" هنربانانِ دلسوزی که ریشه درخاکِ این سرزمین دارند را صادر کنیم.
|
|
|