در ابتدای این برنامه که نیما عباس‌پور اجرای آن را برعهده داشت نوید دانش در پاسخ به پرسشی درباره‌ی نحوه‌ی تبدیل فیلم کوتاه «دوئت» به یک نسخه‌ی سینمایی گفت: «شش سال پیش زمانی که با فیلم کوتاه «دوئت» در جشنواره‌ی کن شرکت کرده بودم از سوی یکی از موسسه‌های فیلم‌سازی پیشنهادی دریافت کردم مبنی بر این که نسخه‌ی بلند همان فیلم را در خارج از کشور بسازم. البته آن موقع چون تجربه‌اش را نداشتم فکر می‌کردم این پیشنهاد از آن موقعیت‌های طلایی است که حتماً عملی خواهد شد. غافل از این که اجرای چنین پروژه‌هایی نیازمند حمایت‌های مالی است، در اروپا دست‌کم به دو سال زمان نیاز دارد.» وی که در فیلم خود به تلاش‌های دو زوج برای مرور و حل مشکلات زندگی خود در گذشته پرداخته گفت: «در داستان فیلم کوتاه «دوئت» وقتی زن از فروشگاه و دیدار اتفاقی با نامزد سابق خود برمی‌گشت، همسرش نسبت به رفتار او دچار تردید می‌شد و پرسشی که آن وقت‌ها در ذهنم ایجاد شده بود این بود که وقتی آن‌ها به خانه برگردند چه اتفاقی خواهد افتاد و زندگی این زوج چه‌گونه ادامه خواهد یافت. در حقیقت، من برای تبدیل فیلم کوتاه «دوئت» به یک نسخه‌ی بلند و سینمایی این نکته را به پرسش دراماتیک شخصیت مرد از همسرش تبدیل کردم. مردی که نسبت به این قضایا کمی حساس‌تر از حد معمول است و شاید بتوان گفت به راحتی متقاعد نمی‌شود.»
وی در ادامه‌ی جلسه گفت: «از ابتدا بنا داشتم تا شیوه‌ی روایی فیلم را شبیه بازی «دومینو» پیش ببرم. به شکلی که یکی از شخصیت‌ها داستان را به شخصیت بعدی واگذار کند و این مسیر آن‌قدر ادامه پیدا کند تا به خودش برسد. از طرفی دیگر این شیوه که در مورد شخصیت مسعود (با بازی علی مصفا) پررنگ‌تر از بقیه به نظر می‌رسد شبیه رساندن «نشانه» به نفر بعدی در ورزش «دوِ امدادی» است اما نکته این‌جاست که برخلاف انتظار من، در طول چهار سال گذشته و هر بار که این فیلم نمایش داشته، اغلب تماشاگران نسبت به این شخصیت همدلی بیش‌تری نشان داده‌اند تا سایر شخصیت‌ها.»
دانش افزود: «خیال نداشتم به این شخصیت حق بیش‌تری بدهم یا همذات‌پنداری تماشاگران را نسبت به او تحریک کنم. می‌خواستم در وضعیت لوزی‌شکلی که گویی در آن، جای آدم‌ها با هم اشتباه شده، هرکدام از شخصیت‌ها فرصتی برای مطرح کردن دغدغه‌های خود داشته باشد.»
وی سپس با اشاره به تلاش برای ایجاد چهار رویکرد متفاوت نسبت به مسائلی که در گذشته رخ داده گفت: «شخصیت مسعود (علی مصفا) می‌خواهد گذشته را بشکافد و ببیند در زمانی نه چندان دور چه اتفاقی افتاده. اما مینو (هدیه تهرانی) دل‌اش می‌خواهد همسرش گذشته را رها کرده و رو به جلو حرکت کند. سپیده (نگار جواهریان) به جای حل این مشکل رو به جلو فرار می‌کند و حامد (مرتضی فرشباف) نیز دوست دارد مشکلاتی که در گذشته رخ داده را ترمیم کند. کافی است هر کدام از این شخصیت‌ها را درک کنیم تا واکنش آن‌ها باورپذیر از کار درآید.»
دانش سپس فیلم «دوئت» را یک واکنش از سوی خود و هم‌چنین «تلاش برای ایجاد تنش‌های درونی در روابط شخصیت‌ها» توصیف کرد و افزود: «دلم می‌خواست ببینم آیا می‌توان فیلمی ساخت که آدم‌ها در آن با هم دعوا نکنند و ماجراها به خوبی پیش برود؟»
وی گفت: «خوش‌بختانه از آن‌جا که حدود چهار سال از ساخت این فیلم گذشته کاملاً از فضای فیلم دور شده‌ام و حالا به راحتی می‌توانم در قالب یک تماشاگر، مخاطب فیلم خود باشم. در چنین شرایطی حدس می‌زنم اگر «دوئت» اکران مناسب و حتی متوسطی داشته باشد بتواند با تماشاگران ارتباط برقرار کرده و آن‌ها را سرگرم کند.»
وی هم‌چنین با اشاره به «پیچیدگی‌های اکران سینما» به عنوان مهم‌ترین مانع بر سر راه نمایش فیلم خود گفت: «وقتی امروز این فیلم را می‌بینم ایرادهای آن برایم پررنگ‌تر از گذشته به نظر می‌رسد. با این حال امیدوارم «دوئت» چهار سال پس از پایان تولید و دریافت پروانه‌ی نمایش، اواخر ماه آینده و پس از برگزاری جشنواره فیلم فجر به نمایش عمومی گذاشته شود.»
دانش سپس در پاسخ به پرسش یکی از تماشاگران درباره‌ی دلیل اشاره به یکی از نقاشی‌های موریس اِشِر در فیلم خود گفت: «هر آن‌چه در فیلم مورد استفاده قرار گرفته عامدانه بوده. اما در مورد استفاده از نقاشی موریس اِشِر باید بگویم هرگز تحت تاثیر این نقاش نبوده و نیستم. تنها دلیل برای این استفاده، اشاره به خصوصیت پلکان در لوکیشن پایان فیلم است.»
وی هم‌چنین درباره‌ی نظر یکی دیگر از تماشاگران درباره‌ی پایان‌بندی فیلم خود گفت: «نظر تماشاگرانی که پایان فیلم را گُنگ می‌دانند برایم محترم است اما خودم آن را یکی از شخصی‌ترین بخش‌های فیلم می‌دانم. بخشی که هیچ‌وقت نسبت به آن تردید نداشته و قصدی برای تغییر آن ندارم.»
وی هم‌چنین در پاسخ به اظهار نظر یکی دیگر از تماشاگران که «دوئت» را «مروج تلاش برای کنکاش در گذشته‌ی آدم‌ها» و از این زاویه فیلم را «یک اثر ضد زن» توصیف کرده بود گفت: «قصد نداشتم مروج چنین تفکری باشم و اتفاقاً خیال می‌کردم «دوئت» در همین مسیر حرکت کرده. بنابراین اگر برخلاف انتظار، چنین دیدگاهی را منتقل کرده این نقطه‌ضعف فیلم است.»
دانش در ادامه‌ی جلسه با اشاره به تفاوت در مشکلات زناشویی شخصیت‌های فیلم با واقعیت‌های جامعه گفت: «قبول دارم که مشکلات بخش عمده‌ای از زوج‌های امروزی با مشکلات شخصیت‌های فیلم فرق دارد اما به‌هرحال باید پذیرفت حساسیت آدم‌ها نیز با هم تفاوت دارد.»
وی سپس در پاسخ به اظهار نظر یکی از مخاطبان که به شباهت‌های «دوئت» و برخی فیلم‌ها و داستان‌های خارجی اشاره کرده بود گفت: «فیلم‌های بسیاری را می‌توان مثال زد که ماجرای آن‌ها درباره‌ی ملاقات دوباره‌ی آدم‌هایی است که در گذشته نسبت به هم احساساتی داشته‌اند. از میان یکی از شاخص‌ترین نمونه‌ها می‌توان به «پل‌های مدیسون کانتی» (کلینت ایست‌وود) اشاره کرد. در حقیقت می‌توان گفت تلاش شده تا این موضوع در «دوئت» پرداخت متفاوتی داشته باشد.»
دانش در بخش دیگری از جلسه با اشاره به جلوه‌ی گذر زمان بر ساخت فیلم گفت: «شتاب تغییر در زندگی ما به گونه‌ای است که اشاره به اجاره‌بهای چهار میلیون تومانی در فیلمی که چهار سال پیش ساخته شده امروز کهنه و خاطره‌انگیز جلوه می‌کند! چه‌بسا اگر «دوئت» امروز ساخته می‌شد باید در آن به کرایه‌ی دوازده میلیون تومانی و حتی بیش‌تر اشاره می‌شد.»
وی گفت: «فیلم درباره‌ی شرایطی است که آدم‌ها اگر نسبت به آن رضایت نداشته باشند حتماً در آن تغییر ایجاد می‌کنند. در حقیقت اگر بپذیریم که انسان نسبت به رنج‌ها و لذت‌های خود حساسیت داشته باشد محال است او در قاموس خود پذیرای رنج باشد؛ درست مثل اصرار برای حرارت دادن به چوب، برای تبدیل آن به بخار!»
دانش گفت: «اغلب ما در روابط شخصی و اجتماعی خود (نظیر تعهدها و حتی ارتباط با اعضای خانواده) می‌دانیم انجام چه کارهایی درست است اما نمی‌دانیم تا کجا می‌توان پای این فکرِ درست ایستاد و مثلاً زندگی را ادامه داد.»
دانش در بخش پایانی این جلسه در پاسخ به پرسشی درباره‌ی جنس متفاوت بازی مرتضی فرشباف در یکی از نقش‌های اصلی «دوئت» گفت: «مرتضی فرشباف از دوستان خیلی خوب من است و او برای بازی در این فیلم نهایت تلاش خود را به کار برد. اما قبول دارم که یا بازیگر نقش او باید از میان هنرپیشه‌های حرفه‌ای انتخاب می‌شد و یا جنس بازی سایر بازیگران فیلم به او نزدیک.»
وی گفت: «او برای بازی در سکانس پایانی فیلم به قدری وقت و انرژی گذاشت که بعد از پایان فیلم‌برداری آن صحنه بیمار و حدود دو هفته در خانه بستری شد.»
گفتنی است هایده صفی‌یاری (تدوینگر فیلم) که به دلیل کسالت، تنها در بخش کوتاهی از جلسه با کارگردان فیلم همراهی کرده بود درباره‌ی تجربه‌ی همکاری خود با این فیلم‌ساز گفت: «خوش‌بختانه در زمان ساخت فیلم کوتاه «دوئت» به نزدیکی فکری خوبی رسیده بودیم که در هنگام تدوین نسخه‌ی سینمایی این فیلم به نتیجه رسید.»
