در ابتدای این جلسه که مصطفی شیری اجرای آن را برعهده داشت پیروز کلانتری در پاسخ به پرسشی درباره‌ی نحوه‌ی ساخت فیلمی درباره‌ی زنده‌یاد همایون صنعتی گفت: «پیش از آن که تصمیم به ساخت این فیلم بگیرم نسبت به شخصیت پدربزرگِ همایون صنعتی کنجکاو شده بودم و دلم می‌خواست درباره‌ی او که حدود یک قرن پیش زندگی بسیار غریبی داشته فیلم بسازم. اما محمود باقری، مدیرعامل لیام‌فیلم که سرمایه‌گذاری بر ساخت این فیلم را برعهده دارد اصرار داشت به جای پدربزرگِ همایون صنعتی درباره‌ی خود او فیلم ساخته شود.» وی گفت: «او تاکید داشت تقریباً هر دو سال یک‌بار درباره‌ی یکی از شخصیت‌های برجسته و مهم فرهنگی فیلم بسازیم؛ و قرعه‌ی نخستین اثر به ساخت مستندی درباره‌ی مرحوم همایون صنعتی افتاد.»
کلانتری سپس در پاسخ به پرسشی درباره‌ی دلیل چشم‌پوشیدن خود بر گفت‌وگوهای تصویری به جا مانده از زنده‌یاد صنعتی گفت: «وقتی از صدا و شعرهای [همایون] صنعتی استفاده کردم، دیگر دلیلی برای نمایش تصویرهای او نمی‌دیدم. ضمن این که سندهای تصویری به‌جا مانده از زنده‌یاد صنعتی، حس روایتگری چندانی برایم نداشت.»
کلانتری گفت: «مستند «همایون» برگرفته از برخی دغدغههای محتوایی است که با موضوع فیلم دارم. شکلی از کار که برخی دغدغههای شخصی خودم نیز به آن اضافه شده است.»
وی سپس با اشاره به دغدغههای ساختاری خود در هنگام ساخت فیلم گفت: «گفتارمحور و فیلم/مقاله بودن ساخته‌های اخیرم تنها یکی از همین دغدغه‌هاست. در هنگام ساخت «همایون» نیز با تصور این که چنین ظرفیت‌هایی وجود دارد دلم می‌خواست به شکل دیگری گفتار فیلم را پیش ببرم. گفتاری که در ترکیب با روایت 9 نفر از دوستان و نزدیکان او پیش می‌رود و اطلاعات مورد نظر فیلم را تا حدی تکمیل می‌کند.»
کلانتری افزود: «ساخت این فیلم برای خود من هم یک نوع زورآزمایی بود تا ببینم چه‌گونه می‌توان با اتکا به حرف‌های سایرین درباره‌ی یک شخصیت، درامی شامل ارتباط با یک شخصیت را شکل داد و فیلمی هفتاد و پنج دقیقه‌ای ساخت.»
وی سپس با اشاره به علاقه‌ی شخصی خود به شعر و هم‌چنین خصایص بخش‌های شرقی ایران گفت: «به همین خاطر در فیلم مورد بحث، شعرهای همایون صنعتی و بخش دوم زندگی او (در کرمان) برایم اهمیت داشت و آن‌ها را برجسته کردم.»
کلانتری گفت: «فیلم‌ساز مسئولیتی در خصوص ارائه‌ی همه‌ی اطلاعات درباره‌ی شخصیت محوری فیلم ندارد. به همین دلیل در این فیلم تلاش کردم دغدغههای خودم را به زندگی همایون صنعتی گره بزنم و اگر نگوییم عمیق‌تر، دست‌کم مسائل بهتر حس شده‌ای را درباره‌ی او ارائه دهم.»
وی در ادامه‌ی جلسه گفت: «همایون صنعتی با وجود این که آدم بسیار مهمی است اما بین مردم کم‌تر شناخته شده. به همین خاطر تصمیم گرفتم گستره‌ای از شخصیت او را در معرض دید تماشاگران قرار دهم تا مخاطب در ارتباط با حسی که نسبت به شخصیت محوری فیلم پیدا می‌کند به او نزدیک شود. به این ترتیب «همایون» بیش از آن که مدعی شناساندن زنده‌یاد همایون صنعتی به مخاطبان باشد، دعوت‌کننده‌ی آن‌ها به بیش‌تر شناختن اوست.»
کلانتری گفت: «هنوز هم جای فیلم یا فیلم‌های عمیق و جمع و جورتری درباره‌ی همایون صنعتی خالی است و اگر بپذیریم که مستند «همایون» دعوت خوبی برای شناختن همایون صنعتی است، شاید مستندسازان بیش‌تری ترغیب شوند تا در فیلم‌های خود به این شخصیت بپردازند.»
وی سپس در پاسخ به نکته‌ی مطرح شده از سوی یکی از تماشاگران مبنی بر عدم اشاره‌ی فیلم به رابطه‌ی گفت‌وگوشونده‌ها با شخصیت محوری گفت: «به‌هرحال این حق طبیعی شماست که در ارتباط با فیلم چنین پرسشی داشته باشید. اما دلیل عدم اشاره به نام افراد در طول فیلم به این خاطر است که در همان ابتدای فیلم اشاره کرده‌ام افرادی که با آن‌ها گفت‌وگو شده کسانی هستند که با زنده‌یاد صنعتی دوره‌های بسیار نزدیکی داشته‌اند. به عبارتی دیگر آن‌ها شارحان و تحلیل‌گران او به حساب نمی‌آیند.»
کلانتری گفت: «این از شکل ساختاری فیلم می‌آید که به روایتی سه وجهی درباره‌ی همایون صنعتی اشاره دارد. روایتی شامل نگاه خودم به شخصیت، روایت او از خودش و روایت دیگران درباره‌ی او.»
وی افزود: «دلم می‌خواست این تمهید تا پایان فیلم پابرجا بماند. در حقیقت، تاکید بر آدم‌هایی که با آن‌ها گفت‌وگو شده، به روح یا روایت واحدی اشاره دارد که از طریق تنوع این افراد حاصل شده است.»
کلانتری سپس درباره‌ی مرحله‌ی تدوین فیلم گفت: «با وجود آن که طرح کلی فیلم از قبل مشخص شده بود اما رسیدن به جزییات آن بسیار وقت‌گیر و خسته‌کننده‌ای بود. به‌هرحال ترکیب گفتار متن با گفته‌های آدم‌ها درباره‌ی صنعتی و هم‌چنین متن‌هایی که از او به یادگار مانده باید شکل مناسب و جذابی پیدا می‌کرد؛ و این، خود به تنهایی بسیار زمان‌بَر و طولانی بود.»
وی در بخش پایانی جلسه در پاسخ به پرسش مجری برنامه درباره‌ی کیفیت ارتباط فیلم با مخاطبان خود گفت: «ارتباط با مخاطب، چندان دست هنرمندِ فیلم‌ساز نیست و او نمی‌تواند با خود فکر کند نتیجه چه خواهد شد.»
کلانتری گفت: «به‌هرحال هر هنرمندی مخاطب بالقوه‌ی خود را دارد. طبعاً اگر من به عنوان فیلم‌ساز، فکر و دغدغه‌هایی دارم، بخشی از جامعه، مخاطبان کارهایم به حساب می‌آیند. این در حالی است که مخاطبان سینمای مستند عمدتاً کسانی هستند که با فضای این نوع فیلم‌ها گره خورده و با آن مانوس هستند.»
وی سپس «تعداد مخاطب بیش‌تر» را «مخاطبان اضافه بر درآمد فیلم» دانست و افزود: «از این زاویه، متوجه معنیِ مخاطب انبوه و گسترده برای فیلم‌های مستند نمی‌شوم.»
کلانتری گفت: «امیدوارم «همایون» توانسته باشد کنجکاوی مخاطبان نسبت به شخصیت برجسته‌ی «صنعتی» را برانگیخته و آن‌ها را برای پیدا کردن اطلاعات بیش‌تر درباره‌ی او ترغیب کرده باشد.»
